دکتر فرنوش صفوی فر، روان پزشک و فلوشیپ گویا درمانی به همشهری آنلاین گفت: از دست دادن عزیزان آرامش و نظم معمول مان را بوسیله حزن می زند. گاه برای ما سخت است که بتوانیم قلب از هم و بی تابی بکَنیم و مکرر بوسیله زندگی متعارف خود برگردیم. درباره فرایند سوگواری بعد از دست دادن عزیزان، چه در تک خودمان چه در تک اطرافیان توجه بوسیله برخی نکته ها می تواند بسیار راهگشا باشد.
صفوی فر افزود: اولین نکته آن است که متوجه حس های مختلفی که سپس از دست دادن عزیزی در ما ایجاد می شود، باشیم. فرد از دست رفته در زمان حضور خود فایده زیادی بر زندگی ما داشته، به او تکیه کرده ایم، از او مراقبت کرده ایم، نرمی کاردان ایم و محبت ستاندن کرده ایم، از او عصبانی بوده ایم، در عبث او کوتاهی کرده ایم. حتما حرف های نگفته و سیاق های نرفته هم با او تو ذهن داشته ایم. همه این حس ها و ماجراها، با از دست رفتن آن فرد، به شدت برانگیخته می شود و بنابراین حالا تا اینکه درون نبود او غصه به شدت زیر تاثیرش هستیم. توجه به این موضع پرتنش و جدیت بخاطر شناختن همه این حساسیت ها، کار متعدد مهمی است که به ما کمک می درنگ آرامش و سرزندگی خود را سپس از این موقعیت بی قرار مجدد روشن کنیم.
این روانپزشک افزود: ممکن است پذیرفتن فداکار از این حس ها دشوارتر باشد. برای چندی افرادی که رابطه صمیمانه ای را از دست داده اند، ممکن است پذیرفتن این که علی رغم جفایی که بوسیله آنها شده، هنوز او را دوست دارند، شیرهدار باشد و بخواهند آن را انکار کنند. اگر بی همتا بخواهد خودش به خودش کمک کند، یا به بی مانند دیگری کمک کند، لازم است تلاش نرم تا این حس ها را هرچه که هست، بوسیله رسمیت بشناسد و با آنها کنار بیاید.
صفوی فر پافشاری کرد: نکته بعد آن است که معمولا داخل همگی فرهنگ ها، عادت های شناخته شده ای برای پیاده شدن آمدن با فقدان حیات دارد. برگزاری مراسم و آیین های متنوع خاک سپاری، ترحیم و یادبود، با طولانی جزییات و ریزه کاری های آن، سازوکاری است که جامعه برای دستیار به افراد درگیر فقدان، ابداع کرده است و معمولا مبتنی کنار درکی از گیتی و هستی است که مرگ را معنا و برای افراد جامعه قابل دریافتن می کند. بنابراین یکی از مهم ترین سر های کمک به افراد بخاطر کنار آمدن با این موقعیت تلخ و دردناک، حضور و شرکت افراد در این مراسم است.
این روانپزشک افزود: تو پهلو مراسم تحسین شده (مانند ترحیم و شب هفت و شب چهلم) دوستان و نزدیکان فرد غصه می توانند با به خشکی امدن او بودن، و شنیدن خاطرات او از متوفی، درددل های او و پسند زاری ها و زاری هایش، همچون آینه ای، به او کمک کنند تا حس های خود را بشناسد و آنها را هضم کند و بوسیله تدریج با آن فقدان بر بیاید. حسی که بتوان آن را با سایرین در میان گذاشت، دیگر آن قدرها هم طاقت فرسا و تحمل ناپذیر نخواهد حیات. داخل صورتی که در آن رابطه امکان پذیر باشد، آغوش گرفتن، لمس کردن، نوازش کردن نیز به کنار آمدن با این حس ها کمک می نرم.
صفوی فر تاکید کرد: شرکت داخل رسم خاک سپاری، ترحیم، شب هفتم و چهلم، به فرد داغ دیده کمک می یواش تا فرایند طبیعی تفرج را بهتر و کوتاه تر هنگام کند. صرفِ بودن کنار بی مانند مشتعل دیده، و علاوه بر آن گوش اعطا کردن به درددل ها و ممارست خاطرات گران کردن از دست رفته، در کنار آمدن فرد با این داغ به او کمک می کند. در کوتاه کردن فرایند سوگواری نباید عجله کرد. بی تا داغ دیده، با شنیدن جملاتی قرین این که او که رفته، تو هم برو سراغ زندگی خودت»، درک می کند دریافتن نشده و به اندازه کافی فهمیده نشده و همین می تواند عزاداری او را محلول ناشده باقی بگذارد. از گفتن چنین جملاتی باید کف نفس کرد. هر حرمت رابطه بین دو بی تا نزدیک تر، ژرف خیس و طولانی پر حرارت باشد، حس های میان آن دو عمیق تر و گاه ناشناخته نم است. بنابراین داخل صورت فقدان یکی از آن دو، یار این دریافتن ها و کنار آمدن با آنها دشوارتر و طی کردن فرایند سوگ طولانی تر و تیره برنده خواهد حیات.
درباره این سایت